Ένα κόκκινο γαρίφαλο στα χέρια μου κρατώ...

...για τα παιδιά εκείνα...

...που λάβανε την απόφαση, 

επειδή τα κακά μαντάτα
πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, 

να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες
με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: 

μια παλάμη τόπο κάτω από τ' ανοιχτό πουκάμισο

 και το σταυρουδάκι του ήλιου...

και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, 

με πάνου ως κάτου απλωμένη 

την αφοβιά σα σημαία...

...και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα...

Άξιον Εστί, ΤΑ ΠΑΘΗ, ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΡΙΤΟ του Οδυσσέα Ελύτη    

                  

Αφού πρώτα φωτογράφισα τα παιδιά 

εστιάζοντας στη χούφτα τους,

επεξεργάστηκα έπειτα τις φωτογραφίες 

στο πρόγραμμα picasa 3(φίλτρο holga)

και στη συνέχεια τις εκτύπωσα σε Α4 χαρτί. 

Εν συνεχεία παίξαμε μαζί τους.

Ζήτησα από τα παιδιά να εντοπίσουν... 

τη φωτογραφία που απεικόνιζε

τη δική τους χούφτα.

Με μια πρώτη ματιά όλες μοιάζουν 

ίδιες

παρατηρώντας τες πιο προσεκτικά βλέπουμε ότι είναι διαφορετικές

σε σύνδεση και με το μάθημα από τα 

Βήματα για τη ζωή

ΙΔΙΟ-ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ

 Κι αφού διαπιστώθηκαν υψηλές επιδόσεις παρατηρητικότητας,

στο δεύτερο γύρο παιχνιδιού 

ζήτησα από τα παιδιά να εντοπίσουν 

τη φωτογραφία με τη χούφτα του διπλανού τους.

Τα πήγαν εξαιρετικά!

Στο τέλος κολλήσαμε ένα γαρίφαλο 

από κόκκινο γκοφρέ,

σύμβολο αγάπης και ελπίδας.

Και ήρθε η ώρα να σκεφτούμε πολύ σοβαρά, 

μετά απ΄όλα όσα είδαμε κι ακούσαμε αυτές τις μέρες

για την εξέγερση του Πολυτεχνείου,

για ποιο λόγο άραγε θα θέλαμε να ακουμπήσουμε

 το γαρίφαλό μας 

στην Ημέρα Μνήμης του Πολυτεχνείου. 

Ειλικρινά η επιχειρηματολογία των παιδιών

πάντα με εκπλήσσει και με συγκινεί βαθιά!  

Οι φωτογραφίες κοσμούν πλέον τον πίνακα 

στον χώρο υποδοχής των παιδιών.