Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Ελίτσα μου, ελιά πες μου όλα σου τα μυστικά!

Ελιά, το πολύτιμο κι αγαπημένο δέντρο των Ελλήνων

ένα δώρο της φύσης.

Πόσα μάθαμε παίζοντας σήμερα μαζί της!

Κάνοντας προσθέσεις στη σοφή ελιά

ιδέα από το pinterest με μηλιά

Η ζυγαριά και τα τα σακιά με τις ελιές

Ζυγίσεις-συγκρίσεις βάρους

Πρώτα ζήτησα από τα παιδιά να ζυγιάσουν

με τα χεράκια τους τα άδεια σακιά για να

διαπιστώσουν ότι είναι πολύ ελαφριά.

Κατόπιν τα τοποθετήσαμε εκατέρωθεν στις θέσεις

της ζυγαριάς κι αφού είχαν ακριβώς το ίδιο βάρος

δεν έγειρε καμία της πλευρά.

Βάζοντας λιγότερες ελιές στο ένα σακί

και περισσότερες στο άλλο

γίναμε οι ίδιοι ζυγαριά και διαπιστώσαμε

ότι το χεράκι που κρατά το βαρύτερο σακί

πέφτει χαμηλότερα από το άλλο χεράκι

που κρατά το ελαφρύτερο σακί

Στη συνέχεια τους ζήτησα να προβλέψουν:

Ποια μεριά της ζυγαριάς θα γείρει;

Η μεριά που θα τοποθετήσω το βαρύτερο σακί

ή η μεριά που θα τοποθετήσω το ελαφρύτερο;

Προέβλεψαν σωστά...

...όπως συμβαίνει κυρία και με τη τραμπάλα

που παίζουμε στην αυλή :)

Ο βαρύτερος ακουμπά στη γη

και ο ελαφρύτερος βρίσκεται στον αέρα !

Φύλλο εργασίας-καταγραφή

Εκμυστηρεύσεις της μικρής μας ελιάς

Παρατηρώντας την πιο προσεκτικά

προσέξαμε ότι εκτός από τη φοβερή σοδειά

που έχει στα κλαδιά της ( 2 ελίτσες όλες κι όλες ) ,

κρέμονταν και κάποια τυλιγμένα χαρτάκια

που έκρυβαν μέσα τους μυστικά της

κι εμείς έπρεπε να τα ανακαλύψουμε !

Πριν ξεκινήσουμε να διαβάζουμε

ένα -ένα τα μηνύματα,

εφοδιαστήκαμε με δυο σούπερ καταπληκτικά εργαλεία

μολύβι-μεγεθυντικός φακός

και θυμηθήκαμε κάποια χαρακτηριστικά

που κάνουν

έναν ερευνητή ή ντετέκτιβ ξεχωριστό:

1. Περπατάει αθόρυβα, στις μύτες των ποδιών

2. Μιλάει χαμηλόφωνα, μπορεί και καθόλου

3. Τσεκάρει τις παρατηρήσεις του

με απόλυτη διακριτικότητα

Το πρώτο μήνυμα μας ζητούσε να εντοπίσουμε:

Με το χάραμα γοργοί ξεκινούν οι γεωργοί να μαζέψουν τις ελιές τις μικρές και στρογγυλές!

Εντοπισμός...

τσεκάρισμα!

Το δεύτερο μήνυμα μας ζητούσε να εντοπίσουμε:

Λάδι πράσινο θα βγάλουν

στο φαΐ για να το βάλουν...

Το τρίτο μήνυμα μας ζητούσε να εντοπίσουμε:

Λάδι πράσινο θα βγάλουν το καντήλι για ν’ ανάβουν

Το τέταρτο μήνυμα μας ζητούσε να εντοπίσουμε:

Λάδι πράσινο θα βγάλουν

και σαπούνι θα το κάνουν

Το πέμπτο μήνυμα μας ζητούσε να εντοπίσουμε:

Των αθλητών το μέτωπο φωτίζει

στεφάνι πλεγμένο

από τα αγιασμένα μου κλαδιά!

κότινος

Εντοπίσαμε και κορμούς ελιάς

μετρήσεις βάρους-περιφέρειας κορμών

Πλύναμε τα χεράκια μας με πράσινο σαπούνι,

που συνεχώς μας ξεγλιστρούσε...

και τα ενυδατώσαμε

με θρεπτική κρέμα χεριών από ελαιόλαδο!

Τα παιδιά έμαθαν λοιπόν σήμερα περισσότερα

για την πολλαπλή χρήση της ελιάς

και του ελαιόλαδου και πως αυτή εξελίχθηκε

στο πέρασμα του χρόνου!

Ομαδικό παιχνίδι

¨έχω μια ελιά που κάνει πόσες ελίτσες;¨

πειραγμένη κολοκυθιά

από το 0 έως το 10

Στην πραγματικότητα βέβαια

κάνει πάμπολλες ελίτσες!

Διαβάσαμε και μια ιστορία

από το παλιό αναγνωστικό της Α΄ Δημοτικού

Όταν άρχισε το μάζεμα

... γέμισε ο ελαιώνας από κόσμο. Όλοι ήρθαν να μαζέψουν το βιο τους. Τα παιδάκια, με κοφίνια στον ώμο και με σακούλες, κατέβαιναν τραγουδώντας να βοηθήσουν. Η Ξανθούλα ήρθε με τον αδερφό της το Ρήγα. Η γιαγιά με τον πατέρα είχαν κατεβεί πιο νωρίς. Μαζί τους ήταν και δυο εργάτριες.

Ο πατέρας είχε μαζί του μια σκάλα ψηλή. Μερικά δέντρα ήταν δύσκολα στο ανέβασμα· για τούτο έφερε τη σκάλα. Ο Ρήγας σκαρφάλωσε και γέμιζε το σακουλάκι από τα πιο ψηλά κλωνάρια. Η γιαγιά μάζευε όσες ελιές ήταν στα χαμηλά κλωνάρια και τις έφτανε. Η Ξανθούλα μάζευε αυτές που ήταν πεσμένες στη γη. Κι ενώ μάζευε, έλεγε:

– Τόσος καρπός αδύνατο να μαζευτεί.

– «Το μάτι δειλό, μα το χέρι τολμηρό», της αποκρίθηκε η γιαγιά. Καταλαβαίνεις τι θα πει αυτό, Ξανθούλα;

Η Ξανθούλα δεν το είχε καταλάβει κι η γιαγιά της το εξήγησε:

– Το μάτι μας βλέπει, κορίτσι μου, πολλές φορές μια εργασία και τη νομίζει πολύ δύσκολη. Φοβάται λοιπόν και δειλιάζει, πως η εργασία δε θα τελειώσει ποτέ. Όταν όμως καταπιαστεί το χέρι, που είναι τολμηρό, η εργασία λίγο λίγο τελειώνει.

Η Ξανθούλα κατάλαβε τότε κι είπε:

– Αυτό παθαίνω κι εγώ, γιαγιά, με τα γραψίματα. Πολλές φορές μου φαίνονται βουνό. Λέω, πως δε θα τα τελειώσω ποτέ. Όταν όμως αρχίσω να γράφω, σιγά σιγά τα τελειώνω, δίχως να το καταλάβω. Μου άρεσε, γιαγιά, αυτό που μου είπες.

Κι η Ξανθούλα το επανάλαβε:

– «Το μάτι δειλό, μα το χέρι τολμηρό».

Εμείς προσπαθήσαμε να αναπαραστήσουμε

την τελευταία φράση στη νοηματική γλώσσα...