Τα κλαδιά της σοφίας, της Γιώτας Κ. Αλεξάνδρου

Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι μια βελανιδιά, ένα δέντρο που μετρά πάνω από τριακόσια χρόνια ζωής και παρακολουθεί από κοντά 

τα γεγονότα με τα μάτια της ψυχής.

 Ένα δέντρο ήταν,μια βελανιδιά σαν όλες τις άλλες. 

Σε μια μικρή πόλη του μακρινού Βορρά…

Ετούτη, όμως, η βελανιδιά ξεχώριζε μέσα στην πράσινη θάλασσα. Ήταν η ψηλότερη και η μεγαλύτερη από όλες… Μετρούσε πάνω από τριακόσια χρόνια σ’ αυτό το δάσος…

 Ο χρόνος, φίλος παράξενος, της είχε φέρει συντροφιά μυριάδες πρόσωπα...

 Πόσα παιδιά δεν είχαν σκαρφαλώσει στα κλαδιά της για να κάνουν κούνια; Πόσα πουλιά δεν βρήκαν καταφύγιο στα ψηλά κλαδιά της; 

Πόσοι νέοι και γέροι δεν κάθισαν 

να ξαποστάσουν στον ίσκιο της; 

Η βελανιδιά ήταν πάντα εκεί. Να τους φιλοξενεί χωρίς αντάλλαγμα, πρόθυμη να ακούσει τις ιστορίες τους, που άλλοτε τη γέμιζαν χαρά κι άλλοτε λύπη.

 Τα χρόνια περνούν και οι εποχές αλλάζουν και τα γεγονότα της ιστορίας οδηγούν την ανθρωπότητα σε πόλεμο προς έναν άγνωστο εχθρό και αυτή δεν είναι η πρώτη φορά. Όλα άλλαξαν μέσα σε μια μέρα και κινδύνεψαν να γίνουν στάχτη. Το δάσος έγινε πεδίο μάχης και ο πόλεμος δίχως αιτία κι αφορμή. Το γέλιο έσβησε απ’ τα χείλη κι ο τρόμος κυρίευσε τη ψυχή. Γιατί ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι για μικρά παιδιά 

και οι στρατιώτες δεν είναι ψεύτικοι.

Η βελανιδιά έστεκε εκεί, στη θέση της, 

ανήμπορη να βοηθήσει τα ζώα 

και τα πουλιά που έτρεχαν για να σωθούν.  

Κάποτε τελείωσε ο πόλεμος. Η βελανιδιά ήταν ολομόναχη μέσα στην ερημιά που άφησε πίσω της η λαίλαπα της καταστροφικής μανίας των ανθρώπων. 

Η φύση ξαναγεννήθηκε από την αρχή. 

Οι κάτοικοι φύτεψαν νέα δέντρα 

και η βελανιδιά τώρα πια δεν ήταν μόνη. 

 Το δάσος πήρε ζωή και οι άνθρωποι ήρθαν 

πάλι κοντά στη βελανιδιά όπως πριν τον εφιάλτη. 

Εκείνη, έστεκε εκεί να τους παρηγορήσει άλλα και να παρηγορηθεί, να διηγηθεί στα νέα δέντρα τις ιστορίες που την συντρόφευαν μια ολόκληρη ζωή. 

Γιατί το παρελθόν μας διδάσκει να μην κάνουμε 

τα ίδια λάθη ξανά και ξανά...

 ...οι μικροί μου αφανείς πρωταγωνιστές 

που έδωσαν πνοή με το μεράκι τους στην ιστορία... 

Επιλέξαμε με τα παιδιά 

αυτή την εικόνα του στρατιώτη,

από τον πίνακα του Αλέξανδρου Αλεξανδράκη

"28η Ὀκτωβρίου 1940"

επειδή μοιάζει σα να ευχαριστεί την αιωνόβια βελανιδιά που του έσωσε τη ζωή...

αφού προηγουμένως τους είχα εξηγήσει , 

πως τα δάση εν καιρώ πολέμου χρησιμοποιήθηκαν 

 ως καταφύγια για τους στρατιώτες και τους κυνηγημένους από τον εχθρό

Φύλλο εργασίας

Η περίληψη και περισσότερες πληροφορίες 

για το βιβλίο αυτό θα βρείτε στον εξής σύνδεσμο:

http://www.elniplex.com/%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%BA-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE/

Καλό μας απόγευμα,

Χρόνια Πολλά Δήμητρα και Δημήτρη!