Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Διαχείριση αποσπάσεων. Με ακούτε;

Το να αγνοούμε τους περισπασμούς 
είναι δύσκολη δεξιότητα.
Περισσότερο βεβαίως για τα παιδιά, τα οποία όταν βρίσκονται  στον κύκλο, ίσως να ανησυχούν, 
γιατί, εάν θέλουν ή εάν πρέπει να μας ακούσουν προσεκτικά, θα χρειαστεί να αγνοήσουν 
τους κοντινούς φίλους  τους. 
Γι΄ αυτό είναι σημαντικό να αντιληφθούν 
ότι μπορούν να δίνουν προσοχή,
αλλά και ταυτόχρονα να διατηρούν μια φιλία.
Μετά από τη συζήτηση στον κύκλο περάσαμε 
στην εξάσκηση με παιχνίδια ρόλων.
Ακούμε προσεκτικά, 
ακόμα κι αν κάποιος προσπαθεί να μας αποσπάσει
την προσοχή.Όσα παιδιά παίρνουν μέρος 
περνούν και από τους δυο ρόλους,
στο παιδί που παρακολουθεί
(μετά την αναπαράσταση του ζητάμε να μας πει 
με ποιον τρόπο αντιμετώπισε τον περισπασμό) 
και σ΄αυτό που του αποσπά την προσοχή
Το παιχνίδι της Σιωπής 
( μέχρι 3 λεπτά )
Εργασία για το σπίτι
Ζήτησα από τους γονείς να ρωτήσουν τα παιδιά
και να γράψουν ακριβώς 
ότι τους υπαγόρευσαν 

Με λίγη διάθεση χιούμορ...

Και από σήμερα έχουμε μια τάξη όλο αυτιά :)
Μπορεί τα χθεσινά αυτιά να ήταν μεγάλα, 
τα σημερινά όμως είναι Τ Ε Ρ Α Σ Τ Ι Α!
 ...έγιναν και συγκρίσεις
Έτοιμη η αστεία κατασκευή 
¨είμαι όλο αυτιά¨
Σας παραθέτω και κάποια φύλλα εργασίας 
από τις προηγούμενες σχολικές χρονιές.
Πετάει ο γάιδαρος; ΟΧΙ ! 
Πετάει η ομάδα μας; ΝΑΙΙΙΙ!!!  
Παίξαμε το προτεινόμενο από το πρόγραμμα, παιχνίδι, δουλεύοντας ταυτόχρονα
 και το φύλλο εργασίας 


 Είχαμε φτιάξει και μια ωραία και διασκεδαστική κατασκευή ¨αυτιά που ακούν¨ του ελέφαντα


Φύλλο εργασίας ¨ασύρματος" 
από προτεινόμενο παιχνίδι του προγράμματος
 
Αυτά ήταν τα Βήματα μας γι αυτή την εβδομάδα.
Ας έχουμε όλοι μας ένα όμορφο Σαββατοκύριακο !



Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Μια μέρα σαν κι αυτή!

Γιορτή λοιπόν σήμερα γεμάτη μεγαλείο, 
περηφάνια και τιμή 
για κάθε Έλληνα μεγάλο και μικρό


Εχθρέ γιατί δε ρώτησες, 
ποιον πας να κατακτήσεις...
Μέσα από  εικόνες και πίνακες ζωγραφικής μάθαμε για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν το έτος του 1940...
...για τη συμμετοχή του άμαχου πληθυσμού,
που μέσα από δύσβατα, ολισθηρά 
και ανεμοδαρμένα μονοπάτια
μετέφεραν στους μαχητές που κρατούσαν 
τις κορυφές των υψωμάτων 
πυρομαχικά, εφόδια, τρόφιμα,ξύλα και βοηθούσαν στη μεταφορά των τραυματιών στα μετόπισθεν.
Οι Γυναίκες της Πίνδου, Δούκας Έκτωρ
Ακόμα και ζώα, έγιναν σύντροφοι των στρατιωτών 
και πολύτιμοι συνεργάτες... 
Πυροβολικό στο βουνό, Αλέξανδρος Αλεξανδράκης

Οι γυναίκες που έπλεκαν ασταμάτητα 
τα μάλλινα...
Μέσα στα χιόνια Φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή

Μόνο που ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι για μικρά παιδιά 
και οι στρατιώτες δεν είναι ψεύτικοι...

Είπαμε ένα ποίημα για τη σημαία μας που γιορτάζει
..και θαυμάσαμε την τόλμη και γενναιότητα 
των δυο αυτών ανδρών...
Και με το τέλος του πολέμου, 
η πολυπόθητη απελευθέρωση 
Αθήνα 12 Οκτωβρίου 1944
Μια γιορτή που μαζί με τα Απειρωτάκια 
 πραγματοποιήσαμε στο A΄Νηπιαγωγείο μας 
και η ψυχή μας γέμισε ΕΛΛΑΔΑ!
Επειδή...
Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη...
Το Παιδί με το Περιστέρι του Πάμπλο Πικάσο

...imagine...
Επειδή...
Αδέρφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.
Δώστε τα χέρια, αδέρφια μου, 
αυτό 'ναι η ειρήνη.
Γιάννης Ρίτσος
Ευχαριστούμε πολύ τη Σχολική μας Σύμβουλο 
κα Μαρίνα Μπέση
 που ήταν και σήμερα κοντά μας!!!
Χρόνια Πολλά στους απανταχού Έλληνες!
 Και του χρόνου με υγεία!

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Τα κλαδιά της σοφίας, της Γιώτας Κ. Αλεξάνδρου

Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι μια βελανιδιά, ένα δέντρο που μετρά πάνω από τριακόσια χρόνια ζωής και παρακολουθεί από κοντά 
τα γεγονότα με τα μάτια της ψυχής.
 Ένα δέντρο ήταν,μια βελανιδιά σαν όλες τις άλλες. 
Σε μια μικρή πόλη του μακρινού Βορρά…
Ετούτη, όμως, η βελανιδιά ξεχώριζε μέσα στην πράσινη θάλασσα. Ήταν η ψηλότερη και η μεγαλύτερη από όλες… Μετρούσε πάνω από τριακόσια χρόνια σ’ αυτό το δάσος…
 Ο χρόνος, φίλος παράξενος, της είχε φέρει συντροφιά μυριάδες πρόσωπα...

 Πόσα παιδιά δεν είχαν σκαρφαλώσει στα κλαδιά της για να κάνουν κούνια; Πόσα πουλιά δεν βρήκαν καταφύγιο στα ψηλά κλαδιά της; 
Πόσοι νέοι και γέροι δεν κάθισαν 
να ξαποστάσουν στον ίσκιο της; 
Η βελανιδιά ήταν πάντα εκεί. Να τους φιλοξενεί χωρίς αντάλλαγμα, πρόθυμη να ακούσει τις ιστορίες τους, που άλλοτε τη γέμιζαν χαρά κι άλλοτε λύπη.
 Τα χρόνια περνούν και οι εποχές αλλάζουν και τα γεγονότα της ιστορίας οδηγούν την ανθρωπότητα σε πόλεμο προς έναν άγνωστο εχθρό και αυτή δεν είναι η πρώτη φορά. Όλα άλλαξαν μέσα σε μια μέρα και κινδύνεψαν να γίνουν στάχτη. Το δάσος έγινε πεδίο μάχης και ο πόλεμος δίχως αιτία κι αφορμή. Το γέλιο έσβησε απ’ τα χείλη κι ο τρόμος κυρίευσε τη ψυχή. Γιατί ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι για μικρά παιδιά 
και οι στρατιώτες δεν είναι ψεύτικοι.
Η βελανιδιά έστεκε εκεί, στη θέση της, 
ανήμπορη να βοηθήσει τα ζώα 
και τα πουλιά που έτρεχαν για να σωθούν.  
Κάποτε τελείωσε ο πόλεμος. Η βελανιδιά ήταν ολομόναχη μέσα στην ερημιά που άφησε πίσω της η λαίλαπα της καταστροφικής μανίας των ανθρώπων. 
Η φύση ξαναγεννήθηκε από την αρχή. 
Οι κάτοικοι φύτεψαν νέα δέντρα 
και η βελανιδιά τώρα πια δεν ήταν μόνη. 
 Το δάσος πήρε ζωή και οι άνθρωποι ήρθαν 
πάλι κοντά στη βελανιδιά όπως πριν τον εφιάλτη. 
Εκείνη, έστεκε εκεί να τους παρηγορήσει άλλα και να παρηγορηθεί, να διηγηθεί στα νέα δέντρα τις ιστορίες που την συντρόφευαν μια ολόκληρη ζωή. 
Γιατί το παρελθόν μας διδάσκει να μην κάνουμε 
τα ίδια λάθη ξανά και ξανά...
 ...οι μικροί μου αφανείς πρωταγωνιστές 
που έδωσαν πνοή με το μεράκι τους στην ιστορία... 



Επιλέξαμε με τα παιδιά 
αυτή την εικόνα του στρατιώτη,
από τον πίνακα του Αλέξανδρου Αλεξανδράκη
"28η Ὀκτωβρίου 1940"
επειδή μοιάζει σα να ευχαριστεί την αιωνόβια βελανιδιά που του έσωσε τη ζωή...
αφού προηγουμένως τους είχα εξηγήσει , 
πως τα δάση εν καιρώ πολέμου χρησιμοποιήθηκαν 
 ως καταφύγια για τους στρατιώτες και τους κυνηγημένους από τον εχθρό

Φύλλο εργασίας
Η περίληψη και περισσότερες πληροφορίες 
για το βιβλίο αυτό θα βρείτε στον εξής σύνδεσμο:

Καλό μας απόγευμα,
Χρόνια Πολλά Δήμητρα και Δημήτρη!